L'union fait la farce.

Eindelijk was de werkweek voorbij en kon hij onderuitgezakt in zijn versleten zetel plaatsnemen. Een streekbier en een zak paprikachips op de kleine tafel naast hem. Zappend door de zee van waanzin in het televiesie-landschap kwam hij bij Sporza terecht, temidden het EK atletiek.

Een zweedse dame probeerde daar met een korte maar krachtige aanloop zomaar even over de lat op 201cm hoogte te springen.
Hij keek in zijn donkere woonkamer even naar de deur die op een kier stond. Dat is ook 201cm dacht hij nog, totdat zijn aandacht door geluid van de vallende lat weer naar de tv ging.

De commentator werd plots enthousiaster en daar verscheen een belgische atlete in beeld. Ze keek nog even om zich heen, nam een aanloop en sprong dan nipt over 203cm.

Hij keek opnieuw naar de deur in zijn woonkamer en dacht "wat zou zij slikken om dat te kunnen?"

Na enkele mislukte sprongen van de andere, nog in competitie zijnde atletes, en een tactisch spelletje behaalde de belgische dan zowaar de gouden plak.

Gedreven door trots en fierheid over deze prestatie van zijn landgenote ging hij even rechter zitten in zijn zetel, zette zijn halfvolle glas en zijn zak chips even ter zijde om dan nog het volume van zijn tv-toestel te verhogen.

Alsof het nog niet voldoende was betrad er weer een belgische atlete de arena.
De euforische bejubeling van de commentator oversteeg nu ruimschoots alle geluiden in de woonkamer.
Op het puntje van zijn zetel wachtte hij in spanning af wat er de komende minuten zou gaan gebeuren.

Daar stond ze dan, 200 meter rode tarton lag daar voor haar. Ze werd aangemaand op de startpositie in te nemen. Geconcentreerd wachtte ze op het verlossende schot.

Plots was het daar!

In de woonkamer weerklonk de galm van het schot nog als hij zag hoe ook deze landgenote zich als een op de vlucht geslagen hinde naar de eindstreep repte. In sierlijke vlotte bewegingen sleurde haar geest haar lichaam voort.
Enkele seconden later was het dan zo ver, een tweede gouden plak van deze avond.

De belgische atletes vielen elkaar in de armen en omhulden zich met de nationale driekleur.

Het tv-toestel in de woonkamer werd van verontwaardiging plots uitgeschakeld en hij kroop teleurgesteld in zijn bed.


Gelukkig stond de belgische atletiekwereld op zijn kop zodat het hen niet opgevallen is.