Shame on you boy!!

Vrijdagavond, moegestreden na de werkweek, verplaats ik me naar 'the city of all places' mechelen.
Een optreden van Shameboy stond er gepland. De festiviteiten zouden volgens het ticket aanvangen om 20u.
Na nog vlug een pizza achterovergedrukt te hebben begeeft een "hm hm wat een trio" zich tijdig richting CC Mechelen.

Een pintje later verschijnt plots een vrouw in een nauwsluitend grasgroen kleedje op het podium die al vlug het etiket van setlist-plakster op zich gespeld krijgt.
Het lijkt wel een PJ Harvey-outfit die een maatje of ettelijk te groot uit de wasmachine is opgedoken. Maar goed, het staat haar beeldig.

Plots verschijnen er ook nog twee mannen op het podium. En geheel onverwacht gaan de lichten uit en komt er geluid uit de boxen. Dit trio blijkt het voorprogramma te zijn.

We hebben geen idee wie deze verschijning is, maar al vlug wordt duidelijk waarom één van de drie, de drummer, een koptelefoon draagt. De setlistplakster was beter bij haar leest gebleven en had hare mond beter gebruikt om het plakbandje van de rol te scheuren dan om te zingen. De drummer moet er ook zo over gedacht hebben. Wat was me dat????

Gelukkig was de ellende na een nummer of acht voorbij en kon het trio eindelijk het podium verlaten. Niemand die het aandurfde om ook maar één maal zachtjes "bis" te fluisteren.

Een kwartiertje later verschijnt Shameboy, en deze twee heren steken de keet in de fik. Zalig optreden!!

Eenmaal terug thuis toch nieuwsgierig wie dat slecht voorprogramma verzorgde. Enige research leerde al vlug dat de band "Barslet & bird" heet. De drummer was er maar voor de gelegenheid bij. Helaas zal hij dankzij zijn koptelefoon ook misschien niet gemerkt hebben dat hij het best bij deze ene gelegenheid houdt en dit voor zijn eigen goed.

En dan worden ze elders als volgt aangekondigd:

Jolig elektroduo dat eigenzinnige dansmuziek produceert. Klinkt als: TomTom Club, Peaches, the Streets, Buscemi, Tiga, ... Zelf houden ze het op “funked up cockney rhyming beats...” In het voorjaar verschijnt hun full-cd “Audiosex” bij het label Petrol. Als alles volgens plan verloopt wordt dit dé danssensatie van 2007!




De verrassing is groot als blijkt dat de zangeres in kwestie zich Wonderbird laat noemen en de gast, die iets te kort naast een cd van Kraftwerk heeft gelegen, Barslet heet.

Voor de toekomst van de band ware het beter andersom geweest....

Terug van weg geweest!

Kijk even met me mee naar wat we de voorbije 6 eeuwen hebben geleerd.

Op zowat elke tentoonstelling van hedendaagse kunst kunnen we het wel vaststellen.
De wereld rondom ons wordt serieus in vraag gesteld en op soms onverstaanbare manier naar ons geprojecteerd. Toch aan degenen die het willen ondergaan.

Maar het is niet voor het eerst dat dit gebeurd.

Denken we maar aan het expressionisme en het impressionisme van zo grofweg 150 jaar geleden. Het landschap wordt weergegeven zoals het wordt ervaren door het gevoel van de schilder. Niet zoals het voor het oog van de schilder verschijnt. Het wordt meer dan een exacte weergave van de werkelijkheid.

Hieraan voorafgaand tijdens de verlichting heeft de mens afstand genomen van het cultuurlandschap waarin hij leeft. De natuur wordt een toevluchtsoord om te ontsnappen aan de cultuur van die tijd met daarin de opmars van de techniek.
De natuur wordt zelfs een strijdmiddel om de cultuur te bekampen.

De oorzaak van deze ontsnapping aan de cultuur moeten we niet te ver gaan zoeken. Ze ligt namelijk in de renaissance waarin de mens even teruggrijpt naar het geloof als centraal thema. Het godsbeeld overwint zijn omgeving en wordt centraal gesteld in tal van kunstvormen.
Ook dit angstvallig teruggrijpen naar het geloof komt niet zomaar uit de lucht gevallen.

Het is een reactie op het de overheersing van het landschap op het individu. De eeuwen ervoor heeft het landschap stilaan het individu overwonnen. De exacte weergave van omgeving zonder dat er enige vorm van duidelijk aanwezige menselijke activiteit te bespeuren valt is hiervan een duidelijk bewijs dat we vandaag nog op tal van schilderijen uit lang vervlogen tijden kunnen waarnemen.

Het is echter geen plotse overschakeling geweest van individu naar landschap, maar een lang proces van kennis van perspectief en de veranderende positie van het geloof in de tijd.

Een proces dat begon met de Vlaamse Primitieven. Kenmerkend voor de tijd waarin ze leefden was een uitzichtloze situatie waarin gerichtheid op een geloof vaak de enige uitweg was. Kenmerkend hier is de afbeelding van taferelen verwijzend naar het geloof duidelijk op de voorgrond en in de verte kunnen we een fragment opvangen van het landschap waarin het verhaal zich afspeelt.
De achtergrond voorgesteld in een niet te bijster goed geschilderd perspectief, niet zelden gebruikmakend van een veduta (letterlijk een zicht door een openstaand venster naar het achtergelegen landschap).
Zeer typisch is ook de kleur van het achterliggend landschap, weergegeven in drie kleurbanden. Beneden de bruine aarde, de middelste band in groen en de bovenste band in lichtblauw, de kleur van de lucht.

Mag ik je voorstellen: De terugkeer van de Vlaamse Primitieven.



Alle ingrediënten zijn aanwezig. De uitzichtloze situatie perfect weergegeven door de rechtse vrouw die het niet meer zien zitten en met de handen aan het hoofd gebarend "wat nu?". De linkse vrouw kijkt ook al niet vrolijker.

Hun geloof in "het niets", geïllustreerd in de lege glazen en de messen op tafel. Symbolen die verwijzen naar iets dat er toch niet komt, centraal, duidelijk afgebeeld in de voorgrond.

En dan rest er ons noch het zicht op het landschap. Dit zien we niet duidelijk. bovenaan rechts kunnen we een glimp van het "verre" opvangen. Onderaan de bruine aarde, het groene struikgewas in 't midden en tussen de struiken kunnen we de blauwe lucht nog net waarnemen.
De veduta ten voeten uit.

van een anonieme tetten-hek gekregen

Dank u mijnheer Aertbeliën om uw abonnement op de Feeling nog een jaar te verlengen en ons misschien nog eens te laten genieten van een tekst van Nic Balthazar.

Aan het einde van de week...

Een warme vrijdag voormiddag laat in oktober. De zon doorbreekt eindelijk de dunne wolkensluiers. De eerste tekenen van de herfst zijn dan toch daar. De blaadjes verkleuren en voor het laatst dit jaar misschien zitten de terrasjes in de stad nog eens vol.

Vrijdag is het markt. Een drukte van jewelste en de straten zijn bezaaid met met mensen die je anders niet tegen komt in de stad.
Waar komen ze toch allemaal vandaan?
De grijze lange jassen, de purper schijnende permanent, de geruite winkelkarretjes, kortom de klassiekers van de shaftigheid passeren één voor één op de catwalk van de volkse mens.

De zoektocht naar een interessant boek over een buitenlandse cultuur wordt erg bemoeilijkt door de drukte op de markt. Zowel fysisch als mentaal. Moeten we nog op zoek naar het interessante in een andere cultuur. Is de onze niet al meer dan voldoende om te onderzoeken?

Allemaal vragen die de ik me zich op een vrijdagmorgen niet wil stellen maar ondanks alles toch mijn gedachten doen afdwalen.

De openstaande poort van het stadspark lonkt alsof het de hemelpoort is. Alle kansen moeten gegrepen worden om op dit moment aan de gekte van de stad te ontsnappen.

Ik stap het stadspark in. In de verte komt er gezwind een jonge vrouw aangefietst. Zal ze glimlachen als ze voorbij fietst? Ik gok op "ja". Mijn gok lijkt ditmaal de juiste te zijn.
Voor even dan toch.

Plots hoor ik een schelle fluittoon en een "halt"-geroep. Ik draai me om en zie dan dat een agent de jonge vrouw doet stoppen.
Dit wordt boeiend!
Ik zet me even op de bank aan de doorgang in het park. Een discussie ontstaat tussen de agent en het meisje.
Na een beetje heen en weer geroep neemt de agent zijn boekje en noteert hij de naam van het meisje.

Ik vraag me af of hij ook haar telefoonnummer heeft genoteerd?

De politie, uw vriend...

WIMBY!

Welcome in my backyard! Een prachtige wijziging van de mentaliteit zit er aan te komen.

Na de negatieve gedachten over de stedelijke samenlevingen kijk ik hoopvol uit naar de nieuwe stedelijke structuren.
Voor het eerst in de geschiedenis leven er meer mensen in de stad dan op het platteland.

Dit betekent dat er ook in onze ideeën over het leven in de stad het een en ander zal moeten veranderen. Gelukkig staat er een hele meute jonge architecten en stedenbouwkundigen klaar om de problemen van de stad aan te pakken.

Hetgeen ik een paar posts eerder heb aangehaald wordt nu in cijfers bevestigd: "De dorpen lopen langzaam leeg".

Op lange termijn zal ons landschap onherroepelijk veranderen. De dorpen zullen langzaam verdwijnen en plaats maken voor nieuwe stedelijke structuren. Hoe deze structuren er gaan uitzien zullen we op lange termijn nog wel zien.



Een voorsmaak zullen we volgend jaar kunnen krijgen in Rotterdam. Daar is het volgend jaar Rotterdam 2007, city of architecture.
Een heel jaar gewijd aan architectuur en stedenbouw. Met onder andere een tentoonstelling over Le Corbusier.

Alle info op www.rotterdam2007.nl.

2007 ziet er al veelbelovend uit...

"On a roof top in Leuven, one in the morning."

Waar denkt een mens dan zoal aan? Eigenlijk maar aan één ding:


Zal de nieuwe cd van PJ Harvey er morgen al zijn?

Tussen twee werven door vlug naar de platenboer. Een half uur eerder en het was niks geweest. Net uitgepakt uit de kartonnen doos netjes op een stapel.
The Peel sessions (1991-2004) is gearriveerd. De gloed van het brandproces zit er nog een beetje op, zo vers!
Terug aangekomen bij de kappersbolide wordt het doosje opengedaan en de cd verdwijnt in de speler.

"Oh my lover, don't you know it's alright
you can love her
you can love me at the same time
much to discover!!"
En er valt heel wat te ontdekken op dit album.

Er staat niet één minder nummer op deze cd. Het zijn stuk voor stuk 12 oerdegelijke PJ Harvey songs die een goed overzicht geven van haar carrière.

11 op 10 voor PJ, een bank vooruit en een kus van de meester!

En voor wie er niet genoeg van kan krijgen rep u naar de dichtst bijzijnde platenwinkel en zoek in de rekken naar het volgende:
Dry (Too pure 1992)
Rid of me (island 1993)
4-track demo's (island 1993) (alleen voor de liefhebbers, PJ Harvey serveert zichzelf rauw en zonder saus of groentenkransje)
To bring you my love (Island 1995)
Dance Hall at Louse point met john Parish (Island 1996)
Is this desire (Island 1998)
Stories from the city, stories from the sea (Island 2000)(het meest optimistische en meest toegankelijke album, PJ Harvey voor beginners)
Uh huh her (Island 2004)
The peel sessions 1991-2004 (Island 2006)

U zal er geen spijt van krijgen!

ps. En ze zit terug in de studio voor een nieuw album!!

δημος κρατειν

Eindelijk was het dan zo ver.
De ochtendzon scheen tussen de slecht gesloten gordijnen in zijn ogen.
7u23 stond er op zijn wekker. Het was nog vroeg voor een zondagmorgen, maar hij wilde de eerste zijn.
Hij kleedde zich vlug aan en liep de trap af.

7u43, de radio aan op Studio Brussel waar hij nog net de outro-kwis kon meespelen voor het nieuws van 8 uur. Zoals gewoonlijk herkende hij tijdig alle outro's met titel en uitvoerder op één na. Muziek was dan ook nog het enige dat hem op de been hield.

Vluchtig zette hij zich aan de ontbijttafel en ramde hij enkele boterhammen met jonge Gouda kaas en twee tassen koffie door zijn strot.

Hij trok zijn versleten jas aan, nam de nodige papieren mee en stapte zijn fiets op.
2384 meter had hij net achter zich gelaten toen hij zijn fiets tegen de gevel van het schoolgebouw zette.

Na het begroeten van enkele mensen die hem leken te herkennen stapte hij het lokaal binnen waar hij zich moest aanmelden.
Zijn identiteitskaart en oproepingsbrief gaf hij gewillig aan een jonge vrouw van 30 die hem dit vroeg. Hij kreeg zijn twee stembrieven en begaf zich naar het stemhokje.

Hij trok het gordijn achter zich dicht, plooide de eerste brief open en speurde de lijsten af naar kandidaten die het tij konden keren.
Maar hij zag niks. "Misschien is dit de verkeerde brief", dacht hij. Vlug opende hij ook de andere brief. Opnieuw speurde hij de namen af.
Het werd akelig stil in zijn hoofd. Een claustrofobisch gevoel overviel hem, en hij voelde een heviger wordende trilling in zijn benen.
"Is dit het einde van de democratie?" dacht hij. Hij had reeds vernomen dat de "blauwen" en de "roden" het op een akkoordje hadden gegooid. Enkel de "oranjen" konden roet in het eten gooien, maar hun lijst was wederom bedroevend.
Hij begon te zweten en te beven in het hokje. Na twee oprispingen kon hij zich niet meer bedwingen en braakte over de stembrieven.
Hij vouwde de brieven dicht en stak ze in de bus.

Hij rende lijkbleek naar buiten, toe de jonge vrouw van 30 hem nog nariep: "hé mijnheer uw paspoo....."

Hij werd badend in het zweet opgeschrikt uit zijn droom, veegde zijn klamme handen af aan zijn Ché Guevara T-shirt en realiseerde zich toen dat hij nog drie weken had om erover na te denken:

IS DIT VOORAKKOORD HET EINDE VAN DE DEMOCRATIE?