δημος κρατειν

Eindelijk was het dan zo ver.
De ochtendzon scheen tussen de slecht gesloten gordijnen in zijn ogen.
7u23 stond er op zijn wekker. Het was nog vroeg voor een zondagmorgen, maar hij wilde de eerste zijn.
Hij kleedde zich vlug aan en liep de trap af.

7u43, de radio aan op Studio Brussel waar hij nog net de outro-kwis kon meespelen voor het nieuws van 8 uur. Zoals gewoonlijk herkende hij tijdig alle outro's met titel en uitvoerder op één na. Muziek was dan ook nog het enige dat hem op de been hield.

Vluchtig zette hij zich aan de ontbijttafel en ramde hij enkele boterhammen met jonge Gouda kaas en twee tassen koffie door zijn strot.

Hij trok zijn versleten jas aan, nam de nodige papieren mee en stapte zijn fiets op.
2384 meter had hij net achter zich gelaten toen hij zijn fiets tegen de gevel van het schoolgebouw zette.

Na het begroeten van enkele mensen die hem leken te herkennen stapte hij het lokaal binnen waar hij zich moest aanmelden.
Zijn identiteitskaart en oproepingsbrief gaf hij gewillig aan een jonge vrouw van 30 die hem dit vroeg. Hij kreeg zijn twee stembrieven en begaf zich naar het stemhokje.

Hij trok het gordijn achter zich dicht, plooide de eerste brief open en speurde de lijsten af naar kandidaten die het tij konden keren.
Maar hij zag niks. "Misschien is dit de verkeerde brief", dacht hij. Vlug opende hij ook de andere brief. Opnieuw speurde hij de namen af.
Het werd akelig stil in zijn hoofd. Een claustrofobisch gevoel overviel hem, en hij voelde een heviger wordende trilling in zijn benen.
"Is dit het einde van de democratie?" dacht hij. Hij had reeds vernomen dat de "blauwen" en de "roden" het op een akkoordje hadden gegooid. Enkel de "oranjen" konden roet in het eten gooien, maar hun lijst was wederom bedroevend.
Hij begon te zweten en te beven in het hokje. Na twee oprispingen kon hij zich niet meer bedwingen en braakte over de stembrieven.
Hij vouwde de brieven dicht en stak ze in de bus.

Hij rende lijkbleek naar buiten, toe de jonge vrouw van 30 hem nog nariep: "hé mijnheer uw paspoo....."

Hij werd badend in het zweet opgeschrikt uit zijn droom, veegde zijn klamme handen af aan zijn Ché Guevara T-shirt en realiseerde zich toen dat hij nog drie weken had om erover na te denken:

IS DIT VOORAKKOORD HET EINDE VAN DE DEMOCRATIE?